Περγαμόντο

Πυκνή η ομίχλη θολώνει 
το βλέμμα η καρδιά πυρπολεί 
το κεφάλι και πάλι λυτρώνει.

 Με παρατηρείς και γελάς 
λίγο πριν εκραγώ γλυκό 
περγαμόντο σφραγίζεις
 τη γλώσσα 

 κάθε που πάω να το φτύσω 
φιλί καταπίνω.

Πώς να υπομονέψω Αρχίλοχε
 δεν είναι ο λυσιμελής που 
καίει το άρμα μου είναι 
που δεν ξέρω 

 να δαγκώσω ή να δαγκωθώ 
πικρό ή γλυκό. 

 Πόση αλήθεια τόσο ψέμα.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: Βαγγέλης Ρήνας

Aρτοζήνος

Λερναίες ύδρες με ζωγραφισμένα/
χαμόγελα γλυκοδαγκώνουν/
διψούν για το πρόσωπο/
κεφάλι να το φορέσουν/
μήπως και του μοιάσουν./

Νάρκισσοι χαμαιλέοντες ορθωμένοι φαλλοί/
νομίζουν ότι το άρρεν μετριέται με τα πτώματα/
και όχι με την Αρχή του Διός./

Τολμούν οι ιερόσυλοι εντός στο ναό να εισβάλλουν/
φυλακίζουν το ζεϊμπέκικο στα ανώγεια/
τη σαπίλα τους μήπως και εξαγνίσει./

Κι ο βράχος στέκει εκεί./
Πόσα χρόνια βράχος/
πόσα χρόνια αντοχές/
πώς να χορέψει./

Κομματιάστε με τους φωνάζει/
τούτο εστί το σώμα μου/
λάβετε φάγετε/
τούτο εστί το αίμα μου/
λάβετε πιείτε./

Μονάχα σιωπήστε/
ανοίξτε τα παράθυρα/
όταν ηχήσει το ρεμπέτικο/
φτερώνεται ο βράχος./

Α ρε δάσκαλε ζεϊμπέκη/
πόσο δίκιο είχες και συ./

Iερογαμία

Αφού εναπόθεσες το παραγεμισμένο
μάγουλο στο προσκεφάλι
Γυναίκα γδύθηκες εμπρός μου
εντός σου τίκτεται το ποίημα.

Τριγύρω οι εραστές σου
Σαχτούρης Κάλβος Εμπειρίκος
την σπορά τους φτύνουν στο κορμί.
Πυρρίχιο χορεύουν τα μαχαίρια
αναστενάζουνε οι μιναρέδες.

Φλέγεσαι.
Καίγομαι.

Με οδύνες ηδονής
γεννιέται η κάθε λέξη.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: Πάμπλο Πικάσο

Α! Να το ξέρετε.
Κάθε γυναίκα είναι θρησκεία.
Και ο άντρας
ω τι υπέροχο μήλο!

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: Rene Magritte.

Πόσον άγειν

Όλη ένα ζευγάρι κομμένα μέλη έτρεχε/
έτρεχε να προλάβει την ώρα που/ 
μηδενίζονται οι λεπτοδείκτες./

Δεν την ενδιέφερε πως/
μόνο να φτάσει έστω και/
νεκρή να φτάσει./

Άλλαξε η μέρα άλλαξε κι αυτή/
χωρίς χέρια χωρίς πόδια/
βημάτισε το αίμα./

Τρόμαξαν οι ζυγιστές./

Δύο τιράντες/
παραγεμισμένη κοιλιά/
με πεντάρες./
Σκόρπιες τρίχες/
μια δεκάρα κολλημένη στο βλέμμα/
λοξό πάντα απαρεγκλίτως./
Θολά ματογυάλια/
τατουάζ χαμαιλέοντα/
αδιάφορο φύλο./

Οι θηρευτές θηραμάτων/
οι ζυγιστές της./

Τριγύρω υπόκωφα γέλια/
πόσο θόρυβο κάνει η ανυπαρξία./

Το θήραμα αποφάνθηκε/
- Πόσο ζυγίζω εντέλει;/
-Πόσο αξίζει η ψυχή;/

-Τίποτα/
χωρίς χέρια χωρίς τσέπες/
τίποτα δε αξίζεις./

Μάζεψε ότι της είχε απομείνει/
ευθυτενής κι άρχισε πάλι να τρέχει./
Γύρναγε πίσω τον χρόνο./

Σημείο αφετηρίας η ώρα που/
μηδενίζονται οι λεπτοδείκτες./

Πήγε να τρέξει/
κοκκάλωσε/
θυμήθηκε./

Ο εφιάλτης χάραξε μνήμη./

Βάρυνε η ψυχή/
επιτέλους ζυγίζει./

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Χρυσαλίδα η μουσική

Πεταλούδες ηχούν πεταλούδες
νότα νότα την κατακλύζουν

λικνίζονται την παρασύρουν.

Ήγγικεν η ώρα
χρυσαλίδα η μουσική.

Στέκει εμπρός στον καθρέφτη

διάφανο πέπλο το σώμα
οργωμένο από δόντια
σκάει στα γέλια
πνιχτά στην αρχή
βροντερά στη συνέχεια
γέλια.

Λικνίζεται εντός του καθρέφτη
σκέφτεται το λάφυρο
ταριχευμένα κεφάλια
τα μόνα της λάφυρα.


Λύκος.
Ήγγικεν η ώρα.
Αποκεφαλισμός μέγιστος οργασμός.


Ομίχλη οι νότες.


Η Σαλώμη χορεύει
πιο νέα πιο δυνατή
ποθεί εκ νέου το κεφάλι.

Τόσα ταριχευμένα κεφάλια
να ορθώνονται ολόγυρά της
και ούτε ένας Ιωάννης.

Αίμα οι πεταλούδες.


Η Σαλώμη χορεύει
πιο νέα πιο αγνή
ποθεί εκ νέου το κεφάλι.

Αποκεφαλισμός μέγιστος οργασμός.


Φοράει το αίμα.
Φορά το κεφάλι.
Η μουσική ολοκληρώνει.


Ελένη Σ. Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Περί Αγάπης ο λόγος

Η Αγάπη σβήνει και χάνεται όχι μόνο όταν ελαχιστοποιείται μα και όταν υπερβαίνει το μέρτο, όταν μεγενθύνεται. Χάνεται απο το οπτικό σου πεδίο και συ νομίζεις πώς πέθανε, πώς σε εγκατέλειψε. Κι όμως ότι δεν βλέπουμε, δεν συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει. Μερικές φορές ακόμα και αυτό που βλέπουμε και αυτό που νομίζουμε ότι υπάρχει, δεν είναι τίποτα άλλο απο αποκυημα της φαντασίας μας, του "λίγου" της φυσης μας. Πρέπει να παραδεχτείς την μη ύπαρξή σου για να αρχίσεις να σε βρίσκεις, για να αρχίσεις να υπάρχεις.

Ο έρωτας είναι κτητικός, κατακτητικός, δεν γνωρίζει απο απόσυρση, γι΄αυτό και μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα, ενώ βλέπεις ότι έχεις χάσει, ότι έχεις στο μέγιστο ματαιωθεί, εσύ να αγωνίζεσαι την ρεβάνς να πάρεις, όχι γιατί πραγματικά αγαπάς, μα απο εγωισμό, απο τύφλωση, απο άρνηση της ήττας.

Μονάχα η αγάπη μπορεί να σε φωτίσει, γιατί η αγάπη ξέρει να φεύγει, ξέρει να αποσύρεται, όχι μόνο όταν αργοσβήνει μα κυρίως όταν φουντώνει, όταν φλέγεται, φεύγει¨αρνούμενη το γήρας.

Αποτελεί αυτοθυσία, οικειοθελή παράδοση, σπάσιμο των ορίων της φθαρτής μας ορατής και μη ύπαρξης. Ένωση εντέλει  με το Θείο.

Θέλει τόλμη η αγάπη, αθάνατη για να γίνει.

Εξάλλου τι νομίζεις ότι είσαι παρά μια ασήμαντη μονάδα, ένας κόκκος άμμου που μπορεί όμως το μέγιστο να γεννήσει, την αγάπη. Απο αυτή σου και μόνο την τόλμη, μπορεί ουσία και λόγο ύπαρξης στο σύμπαν να λάβεις. Ποτέ ως μονάδα, ως μικροσκοπικό "εγώ" παρά μονάχα ως σύνολο, ενιαίο και αδιαίρετο, που μπορεί με μια σπίθα ψυχής, μια σπίθα αγάπης το σύμπαν να πυροδοτήσει.

Ξέρω φυσικά ότι όταν ο έρωτας και η αγάπη γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει το σύμπαν, όλος ο κόσμος είναι τα μάτια του, μέσα του θες και εσύ να χωθείς, να χαριστείς. Ο χρόνος γίνεται άχρονος, εξυψώνεται μονάχα η στιγμή.

Πόσο δύσκολα λοιπόν σου ζητώ, όταν ζεις τα πάντα, όταν έχεις τα πάντα, όταν νιώθεις πλήρης, ενιαίος άνθρωπος, όταν όλη σου η ύπαρξη έχει γίνει αγάπη να σπάσεις το εγώ σου, να ορθωθείς πάνω απο το λίγο της ύπαρξής σου, του εγωισμού σου και να αποσυρθείς.

Μα δεν στο ζητώ εγώ είναι νόμος του σύμπαντος, όταν μεγενθύνεται η καμπύλη, εξαφανίζεται η ύλη, όταν μεγενθύνεται η αγάπη σου εξαφανίζεται έτσι κι αλλιώς, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αν αγάπησες ποτέ σου πιο πολύ απο τον εαυτό σου είμαι σίγουρη ότι το ένιωσες και εσύ.

Το ερώτημα είναι τώρα που ξέρεις θα τολμήσεις στο μέγιστο να αγαπήσεις, στο μέγιστο να αποσυρθείς και ας σπαράζεις ή πάλι θα κρύβεσαι στο ελάχιστο, στα ψίχουλα, έτσι για να χεις να λες ότι κάτι αγάπησες και εσύ.

Μην σπαταλάτε τα Σ' Αγαπώ σας, σε κάθε άνθρωπο αυτή η λέξη αλλάζει χρώμα, κρατήστε την ως φυλακτό, για τους λίγους και ακριβούς σας, για αυτούς που μπορούν να σας χαράξουν για πάντα.



Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Έτσι απλά...

Ειναι μερικά θηλυκά
που γεννιούνται Γυναίκες
έτσι απλά.

Δεν έχουν άγκυρες
δεν ανήκουν σε κανένα
παρά μόνο στη θάλασσα.

Τολμούν με βράγχια να ανασαίνουν
 κι ας ξεψυχούν
 τολμούν.

Aράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Αγωνία

Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μια θάλασσα αίμα
μικροί ναυτίλοι νεκροί και οι πιο ζωντανοί
έχουν ήδη μπαρκάρει μακριά
από το πλοίο που το λένε Αγωνία

Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μια θάλασσα αίμα
ταριχευμένα κουφάρια για τριάντα αργύρια.

Κι όμως κάποτε λαχταρούσαν
τα κτητικά "μου" τα αγαπημένα
τα σκαριά τα ναυάγια
χωνευτές αναμνήσεων.

Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα αίμα
κι όμως νιώθω το φως της αλμύρας
το φως να με καίει.

Ελένη Σ. Αράπη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

Κόντρα καρένα

Ένα κουφάρι πήρα το χτισα
 απ' την αρχή κόντρα καρένα
 μνήμη προγονική το γέμισα
 χώμα ελιάς κάρπισε ο λόγος.

Έριξα δυο πέτρες φωτιές
φύτρωσαν χαμόγελα καυτά
το πλάνισα το πλάνεψα
 στη θάλασσα το ριξα
 σκαρμοί του οι λέξεις
αντάριασαν αγκαλιάστηκαν
αρμάτωσαν την αλήθεια.

Χωρίς μηχανή διχως άγκυρα
 φούσκωσα τα πανιά
 χούφτιασα το διάκι
πρόσω ολοταχώς όρμηξα
πάνω στους τάφους
το τρελό κουφάρι μου εκτίναξα
φως στην οικουμένη να φέρει.

Ένα κουφάρι τρελό
 μόνο απ' αγάπη αρματωμένο.

   Ελένη Σ Αράπη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

Αφιερωμένο στους μύστες της θάλασσας.

Πίνακας: Κώστας Γραμματόπουλος.

O Προσκυνητής

Η ποίηση είναι Εκκλησία.

Γδύνεσαι τ΄άρματα, βγάζεις τα παπούτσια
πλένεις τα χέρια, ανάβεις κερί
και καίγεσαι, αυτοαναφλέγεσαι.

Η στάχτη που μένει είναι η μοναδική σου αλήθεια.

Μπήκα πολεμιστής και προσκύνησα.

  Ελένη Σ. Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Ανιχνευτής

Αγγίζοντας,
ξύλινα παράθυρα με υγρούς ορίζοντες
 που ο χρόνος μέσα τους εισχωρεί και τους ιδρώνει
μανταλωμένες πόρτες που δεν λυγίζουν μα χαρίζονται
στα αγριολούλουδα που πλάι τους φυτρώνουν
αυλές- σκιές, εγκλωβισμένα σώματα
 που τόσο σφιχτά αγαπήθηκαν.

Σκοντάφτοντας σε ξένες Αναμνήσεις.
                                                           Ενθυμούμαι.

Τι και αν το κουφάρι μου δεν τις έζησε; Υπήρξαν.

Επιμύθιο
Η ψυχή πάντα θυμάται, οτι Αγάπη θυμίζει.

Ελένη Σ Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Γεννημένο στη Ρώμη, στις μνήμες που μου γέννησε,
αν και πρώτη φορά την αντάμωσα.

Hθική

Η Ηθική δεν μπορεί να έχει
δυο μέτρα και δυο σταθμά,
ή είσαι Κύριος με όλα τα γράμματα
να καίνε τις σάρκες σου

 ή το βουλώνεις και βλέπεις
κατάματα το τέρας που εξέθρεψες.

Μην σκιάζεσαι ... είσαι Εσύ!

Ελένη Σ Αράπη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)