Κυκλωπες τα γεγονοτα
μαστιγωνουν την σκεψη
γονυπετη τη σερνουν
την περιγελουν...
Ορθωνουν σπαθια
ξεριζωνουν το προσωπο
το διαμελιζουν...
Και εσυ στεκεις εκει
μονοφθαλμος,
αομματος,
σακατης,
να παρακαλας
να οικτιρεις
το χαμενο σου προσωπο
να ενωσεις...
Βδελες το βεβηλωσαν
Μισο το αφησαν
Και το αλλο
τι τραγωδια !
Σου χαμογελα...
Φερτε μου
εναν καθρεφτη
ενα ποταμι
μια θαλασσα
να με δω...
Δώσ΄ μου
χωμα και δακρυα
το κλαμα μου να ζωγραφισω
Κλαμα και γελιο
ο κλαυσιγελως ενωμενος...
Ανθρωπος Εγω!
Ανεμοεσσα...
Φωτογραφια: Γλυπτο του ζωγραφου και γλυπτη Vangelis Rinas
Μην μου μιλας αλλο,
σταματα...
Σκυψε πανω μου
Ακουσε τον παφλασμο μου
Βραζω...
Δεν ειμαι Γυναικα
Δεν ειμαι Ανθρωπος
Θαλασσα ειμαι
και σε στοιχειωνω...
Νηρηιδα που σε πλημμυριζει...
Αγγιξε με...
ρεω
χανομαι
σου ξεφευγω...
Φυλακιζεται η θαλασσα;
Χανεσαι μεσα ...
στο αξεδιψαστο της
Σε ρουφαει...
σε παρασυρει
ανεγγιχτο σε αφηνει...
και ομως σε διαπερνα
η αλμυρα της καιει τις φλεβες σου
την κουβαλας
την νοσταλγεις
οσο πιο πολυ σε πνιγει
τοσο πιο πολυ σε ελκυει.
Στην ενδοχωρα της σε εγκλωβιζει...
Φυγε τωρα που σε ελεγχεις...
μετα θα πνιγουμε και οι δυο...
Ανεμόεσσα ...
