Tο Θαύμα....

Ναι! Μου ειπες...
αστειρευτη γεννητρια η καρδια
απο το μηδεν παντα αρχιζει...
Τρελε...Ποσο λαθος κανεις...
Ξερεις τι σημαινει ερωτας;
Ξερεις αληθεια ποσο δυσκολο ειναι να αναγνωρισεις, να νιωσεις τον ερωτα;
Ολοι τον συγχεουμε με την κατακτηση.
Το νεο, το αδοκιμαστο, το απ´ αλλου φερμενο μας γοητευει... μας θελγει... μας ελκυει... τον εγωισμο μας τονωνει.
Μα δεν ειναι αυτο ερωτας ψυχη μου...
Αληθεια εχεις δει ποτε ερωτευμενους...
Εχεις νιωσει πως ηλεκτριζεται η ατμοσφαιρα...
Οσα χρονια και αν εχουν περασει...
δεν εχει περασει ουτε μια στιγμη...
Γιατι ο χρονος παυει να ανασαινει
με την σιωπη του ερωτα...
Και οταν αναπαντεχα... ανελπιστα...
απροσμενα ο Ερωτας εμφανιστει...
Ολος ο κοσμος μου Εσυ...
Τα λογια, η οργη, η προδοσια...
εξανεμιζονται μπρος στη δινη του παθους...
Ανεμος ειναι ο Ερωτας...
σε παρασυρει... σε εξυψωνει...
στον θεο Σου σε προσγειωνει...
Ομως μην γελαστεις...
τετοιοι ερωτες συμβαινουν
- αν συμβουν-
μονο για μια φορα στη ζωη μας
Εμπνεουν τα παραμυθια...

Αν δειτε ποτε ερωτευμενους
Σιωπειστε...
Μην φοβηθειτε...
Υποκλιθειτε στο θαυμα...
Ισως αυριο να 'στε εσεις...

Ανεμοεσσα...

Καρφί...

Ξερεις για ποιον
ερωτα σου μιλω;
Τον ερωτα που δεν περιοριζεται
στο γαμημενο μαζι...
Μπορει να υποτασσει ...
χωρις να εξουσιαζει...
Ελευθερα εξαρτημενο
σε αφηνει...

Εκει που οι δυο γινονται
ενα σωμα ...Καρφι...
Ματωνει ο χρονος...

Ανεμοεσσα...

Αργόσυρτο τανγκό

Θελω να ερωτευθουμε αγνα...
σαν να ναι η πρωτη μας φορα...
Να σβησει το χτες...
παιδια να γινουμε...
Να μου κρατας το χερι
και να ναι η μεγιστη ηδονη...
Να σε βλεπω
και να χυνουν τα ματια μου...
Να με φιλας
και να ξημερωνει ο κοσμος...
Ασε με να σε παρασυρω
σε ενα αργοσυρτο τανγκο
Ασε με την καρδια σου
φωλια μου να κανω
τον πονο σου ... πονο μου...
το γελιο σου .. Ζωη μου...
Ασε με ... σε παρακαλω...
με τον δικο μου ρυθμο
να μας ταξιδεψω...
Οσο πιο αργο... πιο βασανιστικο...
τοσο πιο οδυνηρα ηδονιστικο...

Τα πιο απλα αγγιγματα
ξυπνουν τις πιο αγριες αισθησεις...

Ανεμοεσσα...

Ετερογνωσία...

Τοσα χρονια ...
που ζω και ζωνουμαι...
που ερωτευω και ερωτευομαι...
που σκοτωνω και σκοτωνομαι...
Ξερεις τι καταλαβα...;
Δεν ειναι σωσιβιο ο ερωτας...
να το φορας στη μοναξια σου
Οσο πιο πολυ γαντζωνεσαι....
τοσο πιο πολυ πνιγεσαι...

Η προσμονη... ειναι πνιγμος...

Θελει αμνησια ο ερωτας...
Να ξεχνας και το ονομα σου...
Καθε Στιγμη... Νεα Στιγμη...

Θελει Αρχη-Δια ο Ερωτας...
Δεν ειναι για τους υπαλληλισκους...

Ανεμοεσσα..

Κλαυσίγελως

Κυκλωπες τα γεγονοτα
μαστιγωνουν την σκεψη
γονυπετη τη σερνουν
την περιγελουν...
Ορθωνουν σπαθια
ξεριζωνουν το προσωπο
το διαμελιζουν...
Και εσυ στεκεις εκει
μονοφθαλμος,
αομματος,
σακατης,
να παρακαλας
να οικτιρεις
το χαμενο σου προσωπο
να ενωσεις...
Βδελες το βεβηλωσαν
Μισο το αφησαν
Και το αλλο
τι τραγωδια !
Σου χαμογελα...

Φερτε μου
εναν καθρεφτη
ενα ποταμι
μια θαλασσα
να με δω...
Δώσ΄ μου
χωμα και δακρυα
το κλαμα μου να ζωγραφισω

Κλαμα και γελιο
ο κλαυσιγελως ενωμενος...
Ανθρωπος Εγω!

Ανεμοεσσα...

Φωτογραφια: Γλυπτο του ζωγραφου και γλυπτη Vangelis Rinas

Θαλασσα Σου

Μην μου μιλας αλλο,
σταματα...
Σκυψε πανω μου
Ακουσε τον παφλασμο μου
Βραζω...
Δεν ειμαι Γυναικα
Δεν ειμαι Ανθρωπος
Θαλασσα ειμαι
και σε στοιχειωνω...
Νηρηιδα που σε πλημμυριζει...
Αγγιξε με...
ρεω
χανομαι
σου ξεφευγω...
Φυλακιζεται η θαλασσα;
Χανεσαι μεσα ...
στο αξεδιψαστο της
Σε ρουφαει...
σε παρασυρει
ανεγγιχτο σε αφηνει...
και ομως σε διαπερνα
η αλμυρα της καιει τις φλεβες σου
την κουβαλας
την νοσταλγεις
οσο πιο πολυ σε πνιγει
τοσο πιο πολυ σε ελκυει.
Στην ενδοχωρα της σε εγκλωβιζει...

Φυγε τωρα που σε ελεγχεις...
μετα θα πνιγουμε και οι δυο...

Ανεμόεσσα ...

...Στα δύσκολα...

Η Αγαπη στα δυσκολα ζυγιζεται...
Να μ´Αγαπας, οταν το αξιζω λιγοτερο
γιατι τοτε το εχω Αναγκη περισσοτερο

Ανεμοεσσα Σκεψη.

Εχεις κανει ποτε ερωτα με τα Ματια
Καθε βλεμμα και ενας καρφωμενος
οργασμος
στης ψυχης την σαρκα....

Μην με ρωτας αν Σε Αγαπω
Ρωτα με μονο αν μπορω...
χωρις τα Ματια Σου να ζω...

Ανεμοεσσα....

Homo Universalis: ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΣΚΕΨΗ "Ενα δριμύ κατηγορώ φωλιάζει στην ...

Homo Universalis: ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΣΚΕΨΗ "Ενα δριμύ κατηγορώ φωλιάζει στην ...:     Κατηγορώ εμένα που κάθομαι στην αναπαυτική καρεκλίτσα μου, που μάχομαι για να κερδίσω τον επιούσιον και αφήνω το αύριο στα χέρια τα...

Εχει μια θλίψη....απόψε ο στίχος...

Εχει μια θλιψη αποψε ο στιχος
που μου μοιαζει...
Ενα θολο συναισθημα...
δεν ειναι που μου "λυπης"...
ειναι που αιωνες πια...
εχω ξεχασει με τα ματια να χαμογελω..
Εχει μια θλιψη η Ανοιξη
προσμενοντας το καλοκαιρι..
που αφηνει ανυδρο το ονειρο...
στεγνο το δακρυ...
Ξερεις ποια ειναι η καταρα μου..
ΔιαβαΖω το αυριο...
πριν καν ζησω το σημερα...
Οχι δεν ειναι που φοβαμαι...
ουτε τον χαρο μου δεν φοβαμαι...
μονο να ... καθηλωμενη απο παιδι..
θα με βρεις... κατω απο τραπεζια...
τον αποχωρισμο να κλαιω...
Μα ποιος ξερει αν δεν παιξει..
τι ζαρια θα φερει..
Ενα παιχνιδι ειναι η Ζωη...
Ειναι μονο για παικτες..
Αν τον κεραυνο φοβηθεις...
Αν με το χωμα δεν γινεις ενα...
Πως την αγρια θαλασσα θα αναζητησεις...
για να ξεπλυνεις το χτες...
Ξανα την αστραπη να τραβηξεις...

Εχει μια θλιψη σημερα ο ουρανος...
Κεραυνε μου...
Μια θλιψη απο το ανυδρο ονειρο μας....
Ισως αν βρεξει... τη Ζωη μας Γεννησει...



Ανεμόεσσα ....

Κερνάω...Αναμνήσεις...

Να ! Δανεισου την ουλη εκεινη...
θυμασαι...
πανω απο το στηθος μου...
που ειχε χαραξει η θλιψη το ονομα σου...
Η αλμυρα των ματιων μου σμιλεψε ενα κυπελο...
γεματο με αγριο καλπασμο ονειρων....
Ελα για τελευταια φορα...
λιγο πριν χαραχτει η αυγη....
λιγο πριν σε ταξιδεψω...
στο ναρκοπεδιο της ληθης...
Ελα να πιουμε ...
Κερναω .... Αναμνησεις...

Ανεμοεσσα...

Ελα να χαθούμε....

Μερικές φορές αναρωτιέμαι
τι αντέχεται πιο πολύ
η μοναξιά ή ο έρωτας?
Προς τα που γέρνει η ζυγαριά?
Τι είναι βολικότερο,
μόνη σου να κοιμάσαι
αγκαλιά μ΄ενα ξένο σώμα
κάθε που ιδρωνει η ονειρική σου σάρκα?
Η
να τολμήσεις να αφεθείς,
να τολμήσεις να πονέσεις,
να σκίσεις τις σάρκες σου
και να χαριστείς.
Να αδημονείς την κοσμογονική
στιγμή της έκρηξης.
Τότε που οι θεοί γυμνοί
γευονται το μέγιστο ποτό
της Κολάσεως,
την αμαρτία.

Ξέρεις γιατί δεν αντέχεται ο έρωτας, καρδιά μου?
Ολοι φοβούνται να ματώσουν
απο την αρχή στο τέλος κοιτούν.
Μα ακόμα και όταν το τέλος θαρθει
και εσύ αιμοραγείς
ο ερωτας δεν θα χαθεί.
Θα τον ανταμώνεις
καθε βραδυ που θα ξεσκίζεις τις σάρκες σου
για να τον ζωντανέψεις.

Ελα να παίξουμε
το ξέρω οτι θα χάσω εμένα
μα θα κερδίσω εσένα.
Ελα να χαθούμε....

Ανεμόεσσα....