Να ! Δανεισου την ουλη εκεινη...
θυμασαι...
πανω απο το στηθος μου...
που ειχε χαραξει η θλιψη το ονομα σου...
Η αλμυρα των ματιων μου σμιλεψε ενα κυπελο...
γεματο με αγριο καλπασμο ονειρων....
Ελα για τελευταια φορα...
λιγο πριν χαραχτει η αυγη....
λιγο πριν σε ταξιδεψω...
στο ναρκοπεδιο της ληθης...
Ελα να πιουμε ...
Κερναω .... Αναμνησεις...
Ανεμοεσσα...
Μερικές φορές αναρωτιέμαι
τι αντέχεται πιο πολύ
η μοναξιά ή ο έρωτας?
Προς τα που γέρνει η ζυγαριά?
Τι είναι βολικότερο,
μόνη σου να κοιμάσαι
αγκαλιά μ΄ενα ξένο σώμα
κάθε που ιδρωνει η ονειρική σου σάρκα?
Η
να τολμήσεις να αφεθείς,
να τολμήσεις να πονέσεις,
να σκίσεις τις σάρκες σου
και να χαριστείς.
Να αδημονείς την κοσμογονική
στιγμή της έκρηξης.
Τότε που οι θεοί γυμνοί
γευονται το μέγιστο ποτό
της Κολάσεως,
την αμαρτία.
Ξέρεις γιατί δεν αντέχεται ο έρωτας, καρδιά μου?
Ολοι φοβούνται να ματώσουν
απο την αρχή στο τέλος κοιτούν.
Μα ακόμα και όταν το τέλος θαρθει
και εσύ αιμοραγείς
ο ερωτας δεν θα χαθεί.
Θα τον ανταμώνεις
καθε βραδυ που θα ξεσκίζεις τις σάρκες σου
για να τον ζωντανέψεις.
Ελα να παίξουμε
το ξέρω οτι θα χάσω εμένα
μα θα κερδίσω εσένα.
Ελα να χαθούμε....
Ανεμόεσσα....
