ΑΝ

Αν με κρατούσες αγκαλιά/
τα μαλλιά μου θα γέμιζαν γιασεμιά/
θα μακραίναν θα μακραίναν/
θα γινόντουσαν φτερά/.

Τα στήθη μου ορθωμένα πανιά/
θα σχίζαν τα σύννεφα/
θα πετάγαμε θα πετάγαμε/
θα σε θήλαζα φωτιά/.

Τα παιδιά κοίτα θα φώναζαν/
δυο σάρκινα γιασεμιά/.

Το κλειδί μας θα ονομαζόταν αιθέρας/
κι εγώ δεν θα ήμουν πια
νεκροταφείο σποράς/.

Αν δεν θα είχα ανάγκη τις λέξεις/
κι εσύ τους πολλαπλούς σου καθρέφτες/.

Θα οπωσδήποτε αν/.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: "Καθρέφτης" Βαγγέλης Ρήνας.

Απολλώνιο φως

Σπίθες. Κεριά αναμμένα.
Καμμένα κρανία όχι μαλλιά
κρανία αναμένουν το θαύμα
μάταια πάντα.

Τόσες σπίθες κι ούτε μια φλόγα.

Μεταξωτά πετραχήλια
διαμαντένιοι σταυροί συγχωροχάρτια.
"Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"
στο κρανίο πάντα.

Κι όμως στέκει εκεί πυξίδα ναός.
Αναμμένη λαμπάδα.
Ποιός νοιάζεται;

Φέτος τις λέξεις θα κάψω.
Ίσως το φως του Κυνός
στην οικουμένη ανάψω.

Ελένη Σ. Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)