που μου μοιαζει...
Ενα θολο συναισθημα...
δεν ειναι που μου "λυπης"...
ειναι που αιωνες πια...
εχω ξεχασει με τα ματια να χαμογελω..
Εχει μια θλιψη η Ανοιξη
προσμενοντας το καλοκαιρι..
που αφηνει ανυδρο το ονειρο...
στεγνο το δακρυ...
Ξερεις ποια ειναι η καταρα μου..
ΔιαβαΖω το αυριο...
πριν καν ζησω το σημερα...
Οχι δεν ειναι που φοβαμαι...
ουτε τον χαρο μου δεν φοβαμαι...
μονο να ... καθηλωμενη απο παιδι..
θα με βρεις... κατω απο τραπεζια...
τον αποχωρισμο να κλαιω...
Μα ποιος ξερει αν δεν παιξει..
τι ζαρια θα φερει..
Ενα παιχνιδι ειναι η Ζωη...
Ειναι μονο για παικτες..
Αν τον κεραυνο φοβηθεις...
Αν με το χωμα δεν γινεις ενα...
Πως την αγρια θαλασσα θα αναζητησεις...
για να ξεπλυνεις το χτες...
Ξανα την αστραπη να τραβηξεις...
Εχει μια θλιψη σημερα ο ουρανος...
Κεραυνε μου...
Μια θλιψη απο το ανυδρο ονειρο μας....
Ισως αν βρεξει... τη Ζωη μας Γεννησει...
Ανεμόεσσα ....
