Αγγίζοντας,
ξύλινα παράθυρα με υγρούς ορίζοντες
που ο χρόνος μέσα τους εισχωρεί και τους ιδρώνει
μανταλωμένες πόρτες που δεν λυγίζουν μα χαρίζονται
στα αγριολούλουδα που πλάι τους φυτρώνουν
αυλές- σκιές, εγκλωβισμένα σώματα
που τόσο σφιχτά αγαπήθηκαν.
Σκοντάφτοντας σε ξένες Αναμνήσεις.
Ενθυμούμαι.
Τι και αν το κουφάρι μου δεν τις έζησε; Υπήρξαν.
Επιμύθιο
Η ψυχή πάντα θυμάται, οτι Αγάπη θυμίζει.
Ελένη Σ Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)
Γεννημένο στη Ρώμη, στις μνήμες που μου γέννησε,
αν και πρώτη φορά την αντάμωσα.
Ενθυμούμαι.
Τι και αν το κουφάρι μου δεν τις έζησε; Υπήρξαν.
Επιμύθιο
Η ψυχή πάντα θυμάται, οτι Αγάπη θυμίζει.
Ελένη Σ Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)
Γεννημένο στη Ρώμη, στις μνήμες που μου γέννησε,
αν και πρώτη φορά την αντάμωσα.