Η Αγάπη σβήνει και χάνεται όχι μόνο όταν ελαχιστοποιείται μα και όταν υπερβαίνει το μέρτο, όταν μεγενθύνεται. Χάνεται απο το οπτικό σου πεδίο και συ νομίζεις πώς πέθανε, πώς σε εγκατέλειψε. Κι όμως ότι δεν βλέπουμε, δεν συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει. Μερικές φορές ακόμα και αυτό που βλέπουμε και αυτό που νομίζουμε ότι υπάρχει, δεν είναι τίποτα άλλο απο αποκυημα της φαντασίας μας, του "λίγου" της φυσης μας. Πρέπει να παραδεχτείς την μη ύπαρξή σου για να αρχίσεις να σε βρίσκεις, για να αρχίσεις να υπάρχεις.
Ο έρωτας είναι κτητικός, κατακτητικός, δεν γνωρίζει απο απόσυρση, γι΄αυτό και μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα, ενώ βλέπεις ότι έχεις χάσει, ότι έχεις στο μέγιστο ματαιωθεί, εσύ να αγωνίζεσαι την ρεβάνς να πάρεις, όχι γιατί πραγματικά αγαπάς, μα απο εγωισμό, απο τύφλωση, απο άρνηση της ήττας.
Μονάχα η αγάπη μπορεί να σε φωτίσει, γιατί η αγάπη ξέρει να φεύγει, ξέρει να αποσύρεται, όχι μόνο όταν αργοσβήνει μα κυρίως όταν φουντώνει, όταν φλέγεται, φεύγει¨αρνούμενη το γήρας.
Αποτελεί αυτοθυσία, οικειοθελή παράδοση, σπάσιμο των ορίων της φθαρτής μας ορατής και μη ύπαρξης. Ένωση εντέλει με το Θείο.
Θέλει τόλμη η αγάπη, αθάνατη για να γίνει.
Εξάλλου τι νομίζεις ότι είσαι παρά μια ασήμαντη μονάδα, ένας κόκκος άμμου που μπορεί όμως το μέγιστο να γεννήσει, την αγάπη. Απο αυτή σου και μόνο την τόλμη, μπορεί ουσία και λόγο ύπαρξης στο σύμπαν να λάβεις. Ποτέ ως μονάδα, ως μικροσκοπικό "εγώ" παρά μονάχα ως σύνολο, ενιαίο και αδιαίρετο, που μπορεί με μια σπίθα ψυχής, μια σπίθα αγάπης το σύμπαν να πυροδοτήσει.
Ξέρω φυσικά ότι όταν ο έρωτας και η αγάπη γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει το σύμπαν, όλος ο κόσμος είναι τα μάτια του, μέσα του θες και εσύ να χωθείς, να χαριστείς. Ο χρόνος γίνεται άχρονος, εξυψώνεται μονάχα η στιγμή.
Πόσο δύσκολα λοιπόν σου ζητώ, όταν ζεις τα πάντα, όταν έχεις τα πάντα, όταν νιώθεις πλήρης, ενιαίος άνθρωπος, όταν όλη σου η ύπαρξη έχει γίνει αγάπη να σπάσεις το εγώ σου, να ορθωθείς πάνω απο το λίγο της ύπαρξής σου, του εγωισμού σου και να αποσυρθείς.
Μα δεν στο ζητώ εγώ είναι νόμος του σύμπαντος, όταν μεγενθύνεται η καμπύλη, εξαφανίζεται η ύλη, όταν μεγενθύνεται η αγάπη σου εξαφανίζεται έτσι κι αλλιώς, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αν αγάπησες ποτέ σου πιο πολύ απο τον εαυτό σου είμαι σίγουρη ότι το ένιωσες και εσύ.
Το ερώτημα είναι τώρα που ξέρεις θα τολμήσεις στο μέγιστο να αγαπήσεις, στο μέγιστο να αποσυρθείς και ας σπαράζεις ή πάλι θα κρύβεσαι στο ελάχιστο, στα ψίχουλα, έτσι για να χεις να λες ότι κάτι αγάπησες και εσύ.
Μην σπαταλάτε τα Σ' Αγαπώ σας, σε κάθε άνθρωπο αυτή η λέξη αλλάζει χρώμα, κρατήστε την ως φυλακτό, για τους λίγους και ακριβούς σας, για αυτούς που μπορούν να σας χαράξουν για πάντα.
Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)
