Περγαμόντο

Πυκνή η ομίχλη θολώνει 
το βλέμμα η καρδιά πυρπολεί 
το κεφάλι και πάλι λυτρώνει.

 Με παρατηρείς και γελάς 
λίγο πριν εκραγώ γλυκό 
περγαμόντο σφραγίζεις
 τη γλώσσα 

 κάθε που πάω να το φτύσω 
φιλί καταπίνω.

Πώς να υπομονέψω Αρχίλοχε
 δεν είναι ο λυσιμελής που 
καίει το άρμα μου είναι 
που δεν ξέρω 

 να δαγκώσω ή να δαγκωθώ 
πικρό ή γλυκό. 

 Πόση αλήθεια τόσο ψέμα.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: Βαγγέλης Ρήνας